Over dood, rouw en boodschappen doen

In november overleed mijn vader, op 81-jarige leeftijd. En hoewel we weten dat het goed is, word ik af en toe overvallen door een mokerslag. Terwijl ik een klant knip, door de supermarkt loop, in een café sta, of gewoon tv kijk.... BAM! OMG, mijn vader is dood! Wat? Hè? Hallo tranen!

Dood zijn vind ik zó raar, hoe dan!? Hoe kan iemand die er al mijn hele leven is ineens weg zijn? Gewoon opgelost, verdwenen... foetsie! Ik hoor zijn stem in mijn hoofd, hoor hem lachen, ruik zijn geur in zijn kleding... maar hij is écht weg, hoe goed ik ook zoek. P l e i t e.

Ik vind rouwen ook een gek iets. Het is een wervelwind van emoties die mij op het ene moment totaal knock-out mept, soms fluistert op de achtergrond en dan weer helemaal weg is, alsof er niets is veranderd. En dat dan in de Shuffle stand. Geen aan en uit knop.

Daarnaast weet ik dat muziek iets heel bijzonders is, maar dat het mij zo krachtig terug kan brengen in de tijd vind ik eng magisch! Mijn vader was een (redelijk goede) saxofonist, maar elke noot herinnert mij nu aan hem. Dikke strot, zwaar gevoel. Het brengt mij namelijk binnen 2 seconden terug naar mijn vader. Bij hem op schoot, in de Goors Schoolfeest tent zwaaiend naar hem op het podium. Mooi maar ook heftig omdat het mij zo pijnlijk scherp laat voelen dat 'wat was'... was. Punt.

En dan heb ik het alleen nog over de gemis van een ouder, laat staan hoe dit andersom moet zijn of het verliezen van je partner. Pfff is daar een pil voor? 

Je wordt er ook niet op voorbereid ofzo, er zijn geen zalvende technieken waardoor t minder erg voelt en we krijgen er geen les in. Rouwen is gewoon genadeloos en medogenloos, Pats Boem, de pleister er in 1 keer af met ál mn armen haren er nog aan , 'Red oe d'r met'. 

Maar alles komt goed, er zijn ons velen voorgegaan. Zeer waarschijnlijk zit ik straks op een terras, met mn snoet in de zon dubbel van het lachen om een goede grap. T is wat het is!